niedziela, 22 maja 2016

nagłówek1

wstęp

nagłówek 2

rozwinięcie
opis bibliograficzny

Książki	są	fajne	bardzo fajne
kol 3 nie jest?	wyrównana do prawej	$1600	vvvv
kol 2 jest	wycentrowana	$12	fff
wierzez zebra	są fajne	$1	vvv

niedziela, 6 grudnia 2015

nowe tematy

Poniżej w komentarzach proszę o wstawianie propozycji tematów zaliczeniowych.

czwartek, 12 czerwca 2014

Obok inżynierii była to druga dziedzina, w której Rzymianie odnieśli ogromny sukces. Prawo rzymskie miało istotny wpływ na rozwój prawodawstwa europejskiego.
Jednakże sama kodyfikacja prawa rzymskiego nastąpiła stosunkowo późno. Dopiero na przełomie II i III wieku n.e., juryści rzymscy rozpoczęli spisywanie komentarzy.

Najdawniejsze prawo rzymskie było prawem zwyczajowym, niepisanym, tzn. było przekazywane z pokolenia na pokolenie drogą ustną, co jak łatwo się domyślić, prowadziło do nadużyć także ze strony sędziów, tym bardziej, że wywodzili się oni z najbogatszych warstw społecznych i utrwalali nierówność prawną wobec większości plebejuszy. Właśnie ten czynnik przesądził o utworzeniu specjalnej dziesięcioosobowej komisji, która zajęła się redakcją nowego kodeksu. Efektem prac komisji był zbiór praw spisany na dwunastu tablicach (Prawo XII Tablic), ogłoszony między 451, a 449 rokiem p.n.e. Większość zamieszczonych tam przepisów poświęcono ochronie praw prywatnych. Na długie lata stała się głównym źródłem prawa w starożytnym Rzymie.

Zwyczaj (mos lub mos maiorum) miał ogromne znaczenie w późniejszym kształtowaniu się prawodawstwa pisanego. Przejmowano wiele elementów prawa zwyczajowego, jak na przykład zakaz darowizn między małżonkami, czy zakaz małżeństw między krewnymi, co prowadziło do tego że wiele zwyczajów przetrwało w formie niespisanej do końca państwa rzymskiego na zachodzie.

Dopuszczalne były za to inne formy zapłaty jak chociażby darowizny czy spadek.

Niektórzy ze znawców prawa dorabiali się ogromnych fortun i majątków, jak chociażby Cyceron, który wyruszając w daleką podróż, co wieczór zatrzymywał się w jednej ze swoich willi.

Historię prawa rzymskiego przyjęło się dzielić na trzy okresy:

okres prawa archaicznego - trwa od początków Rzymu, czyli około 753 roku p.n.e. do około połowy III wieku p.n.e. Głównym źródłem prawa było prawo zwyczajowe, które w źródłach nazywane jest mos maiorum lub consuetudo. Na ten okres przypada fundament rzymskiej myśli prawniczej, czyli prawo XII Tablic;

okres rozwoju i prawa klasycznego - trwa od połowy III wieku p.n.e. do 235 roku n.e., co jest równoznaczne ze śmiercią Aleksandra Sewera. Dzieli się on na dwa podokresy: prawa przedklasycznego (do około 27 roku p.n.e.) i prawa klasycznego (od 27 roku p.n.e. do 235 roku n.e.). Używając pojęcia prawo rzymskie często ma się na myśli właśnie prawo tego okresu;

okres schyłkowy (poklasyczny) - trwa od 235 do 565 roku n.e. Dzieli się go również na dwa podokresy: okres poklasyczny (od 235 do 527 roku n.e.) i okres justyniański (od 527 do 565 roku n.e.).

Wszyscy w imperium musieli przestrzegać rzymskiego prawa, a było ono zazwyczaj bardzo surowe. Ludzi, którzy popełniali zbrodnie, przykładnie karano, żeby zniechęcić innych do łamania prawa. Biednych karano najsurowiej, często publicznie. Bogaci mogli zazwyczaj liczyć na łagodniejszy wymiar kary. Wszystkich oskarżonych o popełnienie przestępstwa sądzono w miejskiej bazylice. Na każdym procesie występował sędzia główny i grupa obywateli nazywanych ławą. Wspólnie decydowali oni o winie lub niewinności oskarżonego. Na ważnych procesach o zasiadanie w ławie proszono nawet 75 obywateli.

Jeśli winny mógł sobie na to pozwolić, zatrudniał adwokata. Adwokaci często wygłaszali dramatyczne i pełne emocji przemowy w obronie swoich klientów. Czasem oskarżeni smarowali sobie włosy popiołem i wkładali podarte ubrania, żeby wzbudzić litość ławy przysięgłych. Jeśli ktoś został uznany za winnego, sędzia decydował o wymiarze kary. Bogatych Rzymian, którzy nie płacili długów lub podatków, często karano olbrzymimi grzywnami. Jeśli nie mogli ich zapłacić, tracili swoją własność albo obywatelstwo. Innych bogatych przestępców wysyłano w odległe części cesarstwa i zabraniano im powrotu do domu. Wiele biedaków sprzedawano w niewolę, zmuszano do pracy w podziemiach kopalniach albo wysyłano na arenę do walk gladiatorskich. Bywały i okrutniejsze kary - wielu przestępców ścinano, rzucano na pożarcie dzikim zwierzętom lub krzyżowano.

Swoją aktualność i znaczenie zachowały także do dziś maksymy prawa rzymskiego np.:

nemo iudex in causa sau, czyli: nikt nie może być sędzią we własnej sprawie

audiatur et altera pars – należy wysłuchać ( w procesie sądowym) obu stron,

in dubio pro reo - w wypadku wątpliwym (należy orzec na korzyść oskarżonego),

lex retro non agit – prawo nie działa wstecz,

dura lex sed lex –twarde prawo lecz prawo

Prawie wszystkie współczesne systemy prawa cywilnego swymi korzeniami sięgają prawa rzymskiego, wzorując się na jego systematyce, koncepcji, a nawet sformułowaniach. W związku z tym prawo rzymskie, a zwłaszcza wykształcona w nim i przejęta do współczesnego prawa terminologia prawnicza, stanowi łącznik miedzy rozmaitymi systemami prawnymi, nawet wyrosłymi w różnych formacjach społeczno-ekonomicznych.
Można, więc śmiało zaryzykować twierdzenie, ze prawo rzymskie jest językiem uniwersalnym w środowisku prawniczym – od czasów średniowiecza aż po dzień dzisiejszy. Prawo rzymskie przeżyło państwo, które je stworzyło. Kiedy upadło, jak się zdawało, niezwyciężone imperium, w Europie Zachodniej w zapomnienie poszło w zasadzie również i prawo rzymskie. Ale w średniowieczu ożyło ono na nowo, by po raz drugi podbić cały cywilizowany świat.
prawda, ze niewiele jest dzisiaj państw, w których prawo rzymskie obowiązuje w stosunkowo mało zmienionej postaci, ale niewiele jest i takich państw, których prawo oparłoby się jego wpływom. Ze względu na znaczenie prawa rzymskiego w historii prawa w ogóle, poświęca mu się w prawoznawstwie stosunkowo dużo uwagi. Tak, jak bowiem nie można sobie wyobrazić studiowania współczesnej filozofii bez znajomości filozofii greckiej, tak nie można też studiować współczesnego prawa bez znajomości prawa rzymskiego. Można by rzec, że prawo rzymskie zgłębia się po to, by udoskonalać prawa współczesne.

Źródła :

Ilustrowana Historia Świata tom III „Rzym i cywilizacja klasyczna na Zachodzie”, J.M. Roberts, z angielskiego przełożył Marcin Stopa, wyd. Świat Książki, Warszawa 1999 r.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_rzymskie

http://starozytny-rzym.info/prawo-rzymskie.html

http://www.imperiumromanum.edu.pl/prawo_rzymskie.html

Oryginalny post pochodzi ze strony wejdz

środa, 4 czerwca 2014

Chrześcijaństwo w antyku

W I wieku n.e w Cesarstwie Rzymskim wyodrębniła się nowa monoteistyczna religia wywodząca się z religii żydowskiej – chrześcijaństwo

Chrześcijaństwo narodziło się w I w. n.e. w Palestynie i jest związane bezpośrednio z działalnością

Jezusa Chrystusa.

Był on Żydem urodzonym w Betlejem. Nauczał w Palestynie i głosił nadejście Królestwa Bożego. Przez apostołów uznany został za oczekiwanego przez Żydów Syna Bożego, Mesjasza. Chrystus miał zbawić ludzi od wiecznego potępienia. Swoim nauczaniem i publiczną działalnością oraz licznymi cudami zwrócił na siebie uwagę elit kapłańskich Jerozolimy . Został przez nie uznany za bluźniercę, pojmany i przedstawiony rzymskiemu namiestnikowi, jako wróg cesarza. Poniósł karę śmierci przez ukrzyżowanie. Wydarzenia te miały miejsce przed 36 r n.e.
Obraz Palma il Vecchio, Salvator Mundi, 1520

Dwa główne założenia chrześcijaństwa to wiara w jednego Boga Stwórcę Wszechświata, który oczekuje od ludzi moralnego postępowania . Oraz przekonanie o posłannictwie Żydów jako narodu wybranego z którym Bóg zawarł przymierze na górze Synaj.

Pierwszymi chrześcijanami byli Żydzi, ale stopniowo z biegiem lat ta religia zaczęła zdobywać zwolenników wśród innych narodów. Rzymianie na początku byli obojętni do wyznawców tej religii. Starożytna religia była mocno związana z codziennym życiem społecznym. Gdy zorientowali się , że wyznawcy Chrystusa nie oddają czci cesarzowi podczas uroczystości państwowych to wtedy zaczęli stosować represje i prześladowania wobec nich.

Doszło wtedy do wielu prześladowań wobec chrześcijan. W roku 64 n.e. gdy cesarz Neron oskarżył chrześcijan o podpalenie Rzymu, część wyznawców Jezusa została wyłapana i skazana na okrutną śmierć , którą zadały dzikie zwierzęta. Publiczność zgromadzona na arenie była bardzo zdumiona gdyż chrześcijanie przyjmowali śmierć z radością i godnością . Wierzyli bowiem, że po śmierci czeka ich nagroda w niebie. Innym zabierano majątki, ewentualnie wysyłano na ciężkie roboty fizyczne. Pomimo prześladowań liczba chrześcijan wciąż rosła. Do wszystkich cierpiących za wiarę odnoszono się z wielkim szacunkiem i podziwem. Tych , którzy zginęli nazywano martyres czyli świadkowie wiary, natomiast tych co przeżyli nazywano confessores czyli wyznawcy. W późniejszych wiekach przerodziło się to w kult świętych i męczenników.

Obraz Henryka Siemiradzkiego. Chrześcijanka umęczona podczas prześladowań za Nerona.

Ostatnia modlitwa chrześcijańskich męczenników - obraz Jean-Leon Gerome (1883)

Sytuacja chrześcijan w Rzymie stawała się coraz trudniejsza, ale oni nie rezygnowali tylko wspierali się wzajemnie. W podziemiach organizowali potajemne nabożeństwa, modlitwy i spotkania.

FILM - Starożytny Rzym -Pierwotne Chrześcijaństwo

Straszliwe prześladowania nie odstraszały kolejnych chętnych do wstąpienia w szeregi wyznawców Chrystusa. Ich liczba bardzo szybko rosła i rozprzestrzeniała się na dalsze terytoria. Powstawały nowe ośrodki również w Grecji, Rzymie, Egipcie , Hiszpanii i wielu innych krajach. Ostatnie wielkie prześladowania miały miejsce na początku IV w. W 313 r n.e cesarz Konstantyn Wielki przyznał chrześcijaństwu równouprawnienie z innymi religiami. Sam również zaczął propagować tę religię. Podobnie robili jego następcy. Ostatecznie w 381 roku cesarz Teodozjusz ogłosił chrześcijaństwo religią panującą. A 11 lat później zakazał praktykowania kultów pogańskich.Od roku 392 religia chrześcijańska stała się religią państwową. Od tego czasu zaczęto budować świątynie, które z czasem nazwano kościołami. Chrześcijaństwo umocniło swoje znaczenie dzięki temu, że rozbudowywała się cała organizacja kościelna. Kościół był podstawową jednostką chrześcijaństwa w danym mieście. Na jego czele stał biskup , który udzielał chrztów i sprawował eucharystię. Organizował też pomoc dla biednych i potrzebujących . Z upływem lat kościół zaczął się jednoczyć.W IV I V wieku autonomia kościoła stawała się coraz mniejsza, a stopniowo wzrastało znaczenie biskupów. Biskupi spotykali się na mniejszych zgromadzeniach czyli synodach i na mniejszych zgromadzeniach zwanych soborami .Na soborach uczestniczyli wszyscy biskupi reprezentujący cały Kościół. Podczas takich spotkań ustalano doktrynę Kościoła, formy organizacyjne, kwestie liturgii. Wzrosło także znaczenie biskupa Rzymu, który miał pierwszeństwo w rozstrzyganiu kwestii wiary ale ale nie wtrącał się w sprawy organizacyjne Kościoła poza Rzymem. Określenie papież zaczęło funkcjonować dopiero w średniowieczu.

Stosunek chrześcijan do tradycji antycznej nie był jednoznaczny.
Dorobek kultury antycznej był ogromny wręcz oszałamiający. Do końca XVIII w społeczeństwo żyło w tym obszarze , który wyznaczał antyk. Chrześcijanie żyjąc w tym środowisku odziedziczyli respekt do literatury antycznej. Nie stworzyli oni własnego systemu szkolnego do końca IV w. i nawet wielcy moraliści nie odradzali szkolnej edukacji , która była nasycona mitologią.
Z dzisiejszej perspektywy prawda jest taka, że religia chrześcijańska stoi w sprzeczności z wieloma zagadnieniami kultury antycznej. Moim zdanie ta sprzeczność i wzajemny szacunek spowodowała, że cywilizacja europejska wsparta i ana dorobku pogańskiego antyku i na dorobku chrześcijaństwa tak szybko i intensywnie się rozwijała.

Rola i znaczenie chrześcijaństwa w antyku było ogromne. Wiara w Jezusa Chrystusa i życie po śmierci była tak ogromna, że mimo prześladowań, ucisku i cierpień jakich doznawali chrześcijanie ta religia dotrwała do dziś i jest uznawana za religię dominującą. Dzięki znaczącej roli chrześcijaństwa w dawnych czasach do dziś przetrwały pieśni chrześcijańskie, literatura , przedmiot religia nauczany w szkołach, sztuka i budownictwo sakralne oraz wiele interesujących wydarzeń związanych z życiem religijnym, które na dobre wpisału się do dorobku naszej historii powszechnej i Polski.
Do dziś dnia chrześcijaństwo na świecie jest religią która dominuje.
A tak wygląda mapa świata i rozmieszczenie głównych religii na świecie.

Rozmieszczenie przestrzenne głównych religii świata

http://gosc.pl/files/12/12/18/832136_istian_percentage_by_country_34.jpg

Procentowe rozmieszczenie chrześcijan na świecie.

Procent katolików w regionach świata (grudzień 2011):

Źródła :
Historia Kościoła, Bolesław Kumor, tom I, Lublin 2003
Cywilizacja wczesnego chrześcijaństwa, Marcel Simon, Warszawa, 1992

http://pl.wikipedia.org/wiki/Staro%C5%BCytno%C5%9B%C4%87
http://pl.wikipedia.org/wiki/Chrze%C5%9Bcija%C5%84stwo
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jezus_Chrystus

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prze%C5%9Bladowania_chrze%C5%9Bcijan#mediaviewer/Plik:Siemiradzki_Christian_Dirce.jpg
http://pl.wikipedia.org/wiki/Prze%C5%9Bladowania_chrze%C5%9Bcijan#mediaviewer/Plik:Jean-L%C3%A9on_G%C3%A9r%C3%B4me_-_The_Christian_Martyrs%27_Last_Prayer_-_Walters_37113.jpg
https://www.youtube.com/watch?v=hHR0egWZQ8c
http://gosc.pl/doc/1398654.Najwiecej-jest-chrzescijan

Oryginalny post pochodzi ze strony : http://beatkadorochowicz.blogspot.com/

wtorek, 3 czerwca 2014

Ślady antyku we współczesnym języku.

We współczesnym języku ciągle napotykamy ślady antyku. Większość dziedzin nauki wywodzi swoją terminologię z tego okresu. Antyczne korzenie odcisnęły swój ślad w literaturze, filozofii, sporcie, sztuce, naukach ścisłych. Motywy antyczne przewijają się przez dzieła literackie wszystkich epok. Przykładem mogą być nazwy gatunków literackich takich jak :fraszka, sielanka, pieśń, hymn, tren, bajka, czy biografia. Kochanowski wzorował się na poezji antycznej. Nasza epopeja narodowa -"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza wzorowana jest na na eposach Homera - "Iliadzie" i "Odysei".

Terminologia teatralna używana obecnie zaczerpnięta jest także z antyku, np.: teatr, drama, tragedia, komedia, aktor, scena, chór, czy orchestra, dawniej miejsce w teatrze do tańczenia, dziś miejsce zajmowane przez orkiestrę.

półokrąg - miejsce, zwane orchestrą

miejsce zajmowane przez orkiestrę

Pitagoras

Twórcą pojęcia filozofia( umiłowanie mądrości) był Pitagoras.

Znamy jednak go głównie, jako matematyka, twórcę słynnego twierdzenia.

Był on uczniem Talesa z Miletu, którego również znamy, jako wyznawcę królowej nauk. Mówiąc o filozofii antycznej wspomina się również o Heraklicie

z Efezu, Sokratesie, Platonie, Arystotelesie, Ptolomeuszu, czy Plotynie.

Każdy licealista ze swobodą posługuje się pojęciami: stoicyzm, epikureizm, hedonizm, cynizm, sceptycyzm.

Filozofowie niejednokrotnie byli też naukowcami. W tym miejscy należy zwrócić uwagę na Archimedesa, którego prawo jest jedną z podstaw nauczania fizyki

do dziś.

ścięgno Achillesa

Antyk jest obecny także w terminologii medycznej, np. przysięga Hipokratesa, ścięgno Achillesa.

Antyczne pochodzenia mają także słowa cywil, prokurator, używane w sądownictwie.

rzut dyskiem

Również w terminologii sportowej napotykamy ślady antyku.Samo pojęcie olimpiada wywodzi się z tradycji starożytnego sportu, Również nazwy dyscyplin sportowych, czy obiektów. Z tradycji pierwszych olimpiad wywodzą się dyscypliny uprawiane do dnia dzisiejszego:biegi, zapasy, boks, skoki, rzut dyskiem i oszczepem.

Również w polityce zachowały się pojęcia, mające źródło w antyku. Przykładem może być demokracja, senat,republika, dyktator.

Architektura przejęła również terminologię z antyku. Przykładami mogą być: świątynie, łaźnie, teatry, stadiony. W starożytnej Grecji stosowano już wodociągi(akwedukty) i kanalizację, a w łaźniach publicznych (termach) wykorzystywano ogrzewanie podłogowe.Elementy konstrukcyjne i zdobnicze używane do dziś: kolumny, arkady, portale, łuki, kopuły.

Kultura antyczna jest podstawą wszystkich dziedzin życia. Niektórzy bardzo pasjonują się starożytnością i próbują przybliżyć ją innym. Na całym świecie powstają różnego rodzaju grupy rekonstrukcyjne ukazujące sposoby walki, czy życie codzienne starożytnych. Ciągle w tego typu inscenizacjach przewija się nazewnictwo zaczerpnięte z antyku, a rozumiane i używane do dziś. Przykładem może być poniższy film.

https://www.youtube.com/watch?v=lmlQ7KBON1w

Inni próbują odzwierciedlić ówczesną muzykę. Przykładem może być grupa Gardzienice.

http://w467.wrzuta.pl/audio/2PBGM9qUa4y/gardzienice_-_melipnoon_dzwiek_tchnacy_miodem

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Teatr_grecki

strona ddd

http://pl.wikipedia.org/wiki/Pitagoras
http://www.bieganie.pl/golive/img/FREDZIO/A113_524.jpg

http://w467.wrzuta.pl/audio/2PBGM9qUa4y/gardzienice_-_melipnoon_dzwiek_tchnacy_miodem

https://www.youtube.com/watch?v=lmlQ7KBON1w
http://www.grecja-opinie.pl/na-sportowo-w-elladzie/

Oryginalny post pochodzi ze strony: http://antykwkulturzewspolczesnej.blogspot.com/2014/05/slady-antyku-we-wspoczesnym-jezyku.html

niedziela, 1 czerwca 2014

Ogrody starożytnego Rzymu

Historia ogrodów to szczególny rodzaj historii sztuki, ponieważ - w odróżnieniu np. od rzeźb czy obrazów - wszystkie ogrody podlegały ciągłym zmianom i przebudowom, a przede wszystkim - materią sztuki ogrodowej są żywe rośliny, które rosnąc i umierając zmieniają obraz ogrodu.

Staroperskie słowo pairidaeza, z którego wywodzi się słowo paradise oznacza ogród otoczony murem. W starożytnym Rzymie największy rozwój ogrodów przypada na okres cesarstwa. Rzymskie ogrody charakteryzowało umiłowanie krajobrazu otaczającego rozległe rezydencje. Główną inspirację stanowił religijny kult przyrody -świata zamieszkanego przez bóstwa i zapełnionego ich posągami. W ogrodach lokowano grobowce, kaplice i sanktuaria. Rzymskimi ogrodami zajmowali się doświadczeni ogrodnicy, których nazywano topiarius. Byli to ludzie o świetnych umiejętnościach, którzy tworzyli tereny zielone w miastach oraz na terenach wiejskich posiadłości bogatych obywateli rzymskich. Zajmowali się oni również strzyżeniem i odpowiednim prowadzeniem roślin. Zestaw roślin tworzyły : platon, topola, dąb, palma daktylowa, sosny hiszpańskie, cyprysy, graby , mimoza, akacja, drzewka cytrusowe, laurowe, figowe, rododendrony, jałowiec, winorośl, bukszpan i mirt. Niektóre z nich strzyżono nadając im najbardziej wyszukane kształty.

Rzymianie wykształcili trzy rodzaje ogrodów. Pierwszy to domowy ogród perystylowy, gdzie dziedziniec był otoczony przekrytą kopułą. Na tym sąsiadującą z triclinium (jadalnia ) dziedzińcu urządzono ozdobiony rzeźbami ogród, w którego centrum znajdował się basen lub fontanna. Ogród użytkowy w domach bogatych znajdował się również na tyłach, otoczony był murem lub drugim perystylem.

Termy Caracalli, 212-216 r. ne

W cesarskim Rzymie Tyberiusza wielkie, otoczone portykiem ogrody (portikus) udostępniano publiczności , ale pierwszymi ogrodami publicznymi we współczesnym znaczeniu były ogrody otaczające termy - wielkie założenia kąpielowe, które oprócz funkcji higienicznych spełniały rolę parków i ośrodków sportowych, ponieważ w ich sąsiedztwie urządzano place gier i ćwiczeń na wzór greckich gimnazjonów.

Fragment ogrodu Villa Hadriana - na pierwszym planie Stoa Poikile

Najbogatsi Rzymianie tworzyli rezydencje, tzw. ogrody willowe, osiągające czasami rozmiary i program ogromnego parku ( nawet do 300-hektarów). Przykładem jest Villa Hadriana, cesarska rezydencja w Tivoli, składająca się z wielu obiektów zlokalizowanych na ogromnym terenie o charakterze parkowym. Rzymianie dbali o dostosowanie ogrodu do warunków klimatycznych. W rejonach, gdzie lata były upalne willę otaczano portykami, co miało zapewnić swobodną cyrkulację powietrza. Przykładem jest Stoa Poikile (Villa Hadriana), oryginalnie otoczona portykiem wysokości ok. 10 m. W miejscach o ostrzejszym klimacie dbano o osłanianie założenia od mroźnego wiatru.

Ogród w perystylu Casa dei Vettii

Chociaż niewiele mamy namacalnych pozostałości po rzymskiej sztuce ogrodowej, to idea sama w sobie przetrwała całe wieki i pozostała do dziś, stając się inspiracją dla kolejnych pokoleń. Szczególnie w renesansie rzymskie ruiny stanowiły prawdziwą kopalnię natchnienia dla architektów- kopiowano plany założeń, powielano proporcje; dochodziło nawet do ''pożyczania'' antycznych posągów, którymi ozdabiano nowe ogrody.

Epoka po epoce, ślady rzymskich założeń odnajdujemy na przestrzeni wieków w ogrodach europejskich i amerykańskich, aż do czasów współczesnych.

Źródła:

P. Hobhouse, Historia ogrodów,Warszawa 2005
Tezaurus sztuki ogrodowej, A. Mitkowska, M. Siewniak, Warszawa 1998

http://www.historiasztuki.com.pl/strony/007-01-00-HISTORIA-OGRODOW.html
http://www.miejski ogrodnik.pl/historia ogrodu/
http://sites. google.com/site/historia ogrodów/ogrody starożytne
http://www.architekturakrajobrazu.info/ogrody-i-parki/historia-ogrodow/388-ogrody-antyku-cz2-rzym

poniedziałek, 26 maja 2014

HISTORIA BIŻUTERII

HISTORIA BIŻUTERII

STAROŻYTNY EGIPT

Biżuteria wg „Słownika języka polskiego” PWN to „wyroby z metali szlachetnych i drogich kamieni służące jako ozdoba kobiecego stroju; klejnoty, kosztowności”. Już w starożytności, około 6 tysięcy lat temu, wykonywano ją głównie ze złota, srebra i kamieni szlachetnych, szkła. W antycznej Grecji wykorzystywano również złocony brąz. Świadczyła o zamożności właściciela, jego godności świeckiej i religijnej. Pełniła funkcję użytkową i dekoracyjną, ale nie tyko. Pełna symboli i treści służyła potrzebom kultu religijnego.Była łącznikiem między światem bogów i ludzi. Jest także źródłem wiedzy o zwyczajach panujących w tamtych, odległych czasach.
W 3100 r.p.n.e. w Egipcie nastąpił dynamiczny rozwój sztuki i rzemiosła, to wtedy właśnie pojawiły się pierwsze sztuki biżuterii egipskiej. Dzięki licznym XIX- wiecznym znaleziskom możemy podziwiać kunszt egipskich artystów i rzemieślników.

Usech- wielorzędowy kołnierzowy naszyjnik, zasłaniający dekolt od szyi do piersi, zawiązywany z tyłu.Był nakładany bezpośrednio na gołe ciało lub na ubranie.
źródło:http://jubiler24h.pl/blog/zobacz/tresc/bizuteria-starozytnego-egiptu.html

Usech z paciorków z turkusu. Naszyjniki chroniły od złych duchów, losu, nieszczęść i chorób. Po śmierci oświetlały drogę przez ciemności..Zielona kolorowa biżuteria symbolizowała urodzajność i nowy wzrost zbiorów.

źródło:http://jubiler24h.pl/blog/zobacz/tresc/bizuteria-starozytnego-egiptu.html

Symbolika barw

źródło: http://kolczykomania.com/historia-bizuterii-%0Bstarozytnego-egiptu
Biżuteria była noszona zarówno przez kobiety, jak i przez mężczyzn. Jednak w niższych warstwach starożytnych Egipcjan przeznaczano ją przede wszystkim dla zmarłych lub jako ofiarę dla bóstw. Wszystkim Egipcjanom towarzyszyły magiczne amulety. Miały chronić przed złem i przynosić szczęście. Najbardziej rozpowszechniony był skarabeusz. Przedstawiany w kształcie chrząszcza, symbolizował ponowne narodzenie.

fot. 6, Skarabeusz sercowy Paraczija. Na spodzie bazy wyryty tekst magiczny - fragment rozdziału 30B Księgi Umarłych. Steatyt. 18. dynastia, ok. 1500-1400 p.n.e. Nr 2000.

Więcej o skarabuszach. Zachęcam do czytania.

źródło:http://www.muzarp.poznan.pl/wystawy/stale/smierc-i-zycie-w-starozytnym-egipcie/obrzadek-pogrzebowy/

źródło:http://antyczne.blox.pl/2007/11/Skarabeusze-czyli-egipskie-pieczecie-i-amulety.html

źródło:http://www.antoranz.net/CURIOSA/ZBIOR12/C3150/3192-QZE10128_skarabeusz-w-sztuce.HTM

Amulety przybierały także formy pierścieni, wisiorków, kolorowych sznurów z nanizanymi, szklanymi paciorkami.

Pektorał z sokołem - symbolem boga Re-duża ozdobna zawieszka, którą faraonowie nosili na piersi.

źródło:http://jubiler24h.pl/blog/zobacz/tresc/bizuteria-starozytnego-egiptu.html

Diadem z ozdobą wężową - ten typ biżuterii pochodził od przepasek ozdabianych motywami florystycznymi. Służył do przystrajania włosów egipskich księżniczek.
źródło:http://jubiler24h.pl/blog/zobacz/tresc/bizuteria-starozytnego-egiptu.html
Popularne w tamtych czasach bransolety, bardzo często zdobione kolorowymi emaliami, noszono po kilka naraz na przedramieniu. Wykonane z metali szlachetnych oraz miedzi, brązu, przyozdobione kamieniami – turkusem, lapis lazurem, czerwonym jaspisem, zielonym skaleniem i malachitem, zachwycały i przyciągały wzrok.

Złota bransoleta inkrustowana kamieniami, z inksrypcjami w środku.
źródło:http://jubiler24h.pl/blog/zobacz/tresc/bizuteria-starozytnego-egiptu.html
Najsłynniejszym znaleziskiem jest piękna, bardzo charakterystyczna, złota, wysadzana lapisami i turkusami maska Tutenchamona.

źródło:http://infobizuteria.pl/starozytna-bizuteria-egipska/
Starożytna biżuteria egipska stała się inspiracją dla współczesnych twórców. Szczególnie upodobał ją sobie pracochłonny haft koralikowy.